W obecnym stanie prawnym partnerem w dialogu społecznym dla wszystkich przedstawicielstw pracowniczych jest pracodawca – podmiot, o którym mowa w artykule 3 kodeksu pracy. Differentia specifica pracodawcy to między innymi zdolność do dokonywania wszystkich czynności z zakresu indywidualnego prawa pracy m.in. zatrudniania pracowników i zwalniania pracowników. Faktem jest, że polski system prawny wyznacza także „pracodawcę” prawie[1] wyłącznie jako stronę dialogu społecznego z przedstawicielstwami pracowniczymi[2] - podmiot w zbiorowym prawie pracy. Należy postawić pytanie, czy zdolność do wszystkich czynności na gruncie indywidualnego prawa pracy (kreująca pracodawcę) wystarczy, by podmiot wyposażony w tę zdolność mógł i powinien być wyłącznie stroną w relacjach zbiorowego prawa pracy.
Wstęp
Motywem przewodnim tego referatu jest przywołany już we wstępie art. 20 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, tworzący w Polsce model społecznej gospodarki rynkowej. W modelu tym, dialog społeczny i współpraca są mechanizmami mającymi gwarantować rozwój gospodarczy, za pomocą których prowadzące działalność gospodarczą podmioty, oraz osoby uczestniczące w tej działalności jako pracownicy niwelują konflikt, który może wynikać z ich rozbieżnych interesów[1].
Poniższy tekst jest fragmentem projektu pracy doktorskiej p. Marcina Szymanka (twórca) i Jemu przysługuje pełnia praw autorskich. Wykorzystanie tych treści w jakikolwiek sposób, w tym w szczególności powielenie ich w jakimkolwiek fragmencie i bez względu na cel, dopuszczalne jest wyłącznie pod warunkiem opatrzenia tego fragmentu zastrzeżeniem o treści takiej jak niniejsze.